Als ik dit schrijf, gloei ik nog na van de kou. Sinds twee jaar zwem ik het hele jaar door in open water, zonder wetsuit. Nadat ik mezelf heb warmgelopen na mijn duik, gloei ik heerlijk na. Daar ben ik mee begonnen om mijn mentale en fysieke veerkracht te vergroten. Nooit kon ik vermoeden dat ik het echt heerlijk zou vinden en het een meerwaarde in mijn leven is. De dag dat ik plons in het water loop ik op wolken en gieren de gelukshormonen door mijn lijf. Leuk bijeffect: Het verdragen van de kou heeft me geleerd om rustig te blijven op andere stressvolle momenten in mijn leven. Ik heb veel meer invloed op mijn stress systeem. Niet gek toch?

Sinds een paar maanden zijn er mensen die meedoen met mijn koude plons. Iedere zondagochtend  verzamelen we met een tiental mensen en gaan we in alle rust het water in. Prachtig licht en honderden meerkoeten en zwanen omringen ons.

En toen werd het écht koud… Vanmorgen lag er rijp op de daken en moesten automobilisten ruiten krabben voor ze de weg op konden. De ene na de andere zwemmer meldde zich af: Ik ben niet fit, ik sla een keertje over. Ik ben ook niet fit. Ik ook niet en ik heb het druk. Ben net wakker… Wat gebeurde hier?!

Evengoed stonden we vanmorgen met zijn zessen op het strand. Ondanks het prachtige weer ontstond er twijfel over waar we mee bezig waren. In verschillende hoofden, al dan niet voorzien van (bad)muts, vormden zich gedachten die waarschuwden om het water in te gaan. Is dit echt wel oké? Moeten we dit wel doen? Ik weet het niet hoor…

Toch gingen we het water in. Stapje voor stapje. Tot we ‘door’ waren. En guess what? Ja, het was heel koud. En ja, op een bepaalde manier doet het pijn. En ja, het is ook heerlijk en prachtig en heel levend. En het meest belangrijke: We konden gewoon rustig doorademen!

Wat wil ik hiermee zeggen? Als we iets nieuws willen, komen we altijd op eenn punt waarop we moeite moeten doen, waarop het lastig wordt. Ons hoofd begint verhalen te maken of iets wel of niet goed is, of het wel of niet kan. Dan komt het erop aan. Willen we groeien? Dan is het zaak om te achterhalen of onze gedachten ook een waarheid bevatten. Het antwoord zit alleen in de ervaring zelf.

Volgende week staan we er weer. Wie weet regent het. Ons hoofd zal zeggen: Dit is te nat en te koud. Ik ben te moe, niet fit genoeg, ik ben te druk. Wie weet schijnt de zon. Ons hoofd zal zeggen: Nu kan het. Of het waar is? Dat weten we pas als we het ervaren!

Lees mijn boek: Hoe train ik mijn Verdraagspier. Veerkrachtig dealen met onzekerheid en andere ongemakken. Te bestellen bij de boekhandel, bol.com of via mijn site www.daphnevanroon.nl ISBN 978-90-903200-3-8